Beste mensen we zijn nu in Cyprus, het Griekse deel. Er is heel veel gebeurt in de laatste 14 dagen. Van Edirne zijn we doorgereden langs de Turkse kust door de enorme bergen. Met soms stijgingen en dalingen van 15% en de Turkse kamikaze chauffeurs die langs ons heen scheuren alsof de duivel ze op de hielen zit, waren het pittige maar prachtige routes!
Campings vinden in Turkije is niet altijd even makkelijk, kost soms meer tijd dan we willen en verwachten. Maar het is ons nog iedere dag gelukt om op mooie plekjes te overnachten. We hebben op rustdag gehad op een camping in de bossen, met allemaal boomhuisjes. Een camping met een hoog hippie gehalte.Heel relaxed.
Aangekomen in Mersin bleek al snel dat van daaruit geen boot richting Afrika of Israel vaart. Een jaar geleden was het geen enkel probleem maar sinds de onrusten in Egypte zijn de boten uit de vaart. De enige mogelijkheid was Iskendrun werd ons verteld. Nog slechts 200 kilometer. Iskenderun ligt tegen Syrië aan en het gebied daar is wat onrustig werd ons meegegeven.
We besloten eerst maar even wat te gaan eten.
Na het eten stonden we de kaart te bekijken voor de route om door te gaan rijden naar Iskenderun. Toen een goed Engels sprekende Turkse man ons vroeg of hij kon helpen.
Hij bleek manager bij een maritieme bedrijf n adviseerde ons om naar Libanon te varen, de enige optie die er is vanuit Mersin. Vertelde hij. Op zijn aanraden zijn we naar een in de buurt gelegen boekingsbedrijf gegaan.
Daar bleek er een andere mogelijkheid. Die avond nog konden we naar het Turkse deel van Cyprus varen en vanuit het Griekse deel in Cyprus vaart een boot naar Egypte of Haïfa, Israël.
Deze optie lijkt de meest zekere en veilige dus we besloten dit te gaan doen. We hebben een ticket geboekt en zijn 100 kilometer terug gereden naar Tasucu de haven waar de boot vertrok, die avond om 23.53 uur.
Grenzen oversteken en inschepen blijken meer vermoeiend dan 300 km per dag rijden. Voor iedere handeling een ander loketje. Allerlei papieren regelen, van alles betalen, controles. En uiteindelijk kunnen dan de voertuigen het schip in.
De motoren stonden vrij snel op hun plek. Onze vrachtwagen moest er als laatste in het duurde behoorlijk lang voordat René aan boord mocht. Om 1.30 uur, met enige vertraging dus… was het zover. Al onze voortuigen stonden op de boot.
Na een uur werd René gevraagd, we zaten al aan de bar, of de vrachtwagen er even uit kon. Er moest op het laatste moment nog een andere vrachtwagen bij namelijk en dat lukte niet.
René mocht dus nog een keer achter het stuur kruipen, eerst eruit, terug op de kade, toen de andere erin stond kon René ook weer terug.
Alle vrachtwagens gaan achteruit het schip op maar toen René er opnieuw in wilde bleek het niet te passen.
Hij moest er nog een keer uit om te proberen of het vooruit wel zou passen, en het pastte. Kleinigheidje was wel dat er geen deuren meer open konden, alle vrachtwagens staan bijna strak tegen elkaar. René is door het achterste raam van de cabine geklommen en onder andere vrachtwagens doorgekropen om eruit te kunnen. De laadruimte stond zo vol dat het ook niet meer mogelijk was om via de normale weg naar het dek te gaan.
René moest aan de buitenkant via een touwladder het schip weer inklimmen… maar de reis kon beginnen. 2.45 uur vertokken we richting Cyprus.
Na zo’n 6 uur varen kwamen we aan in Cyprus. Waar het hele circus weer opnieuw begon om de boot te verlaten en het land binnen te gaan.
We besloten snel een slaapplaats te gaan zoeken om een beetje bij te kunnen komen. Maar eerst even een kaart van het eiland kopen, ergens in het centrum. De havenstad waar we aangekomen waren bleek een chaotische verkeersjungle, wat een hoop verkeer zeg! En ook links rijden is best een dingetje… Toen we na 10 minuten in het centrum aangekomen waren bleken we Aschwin kwijt te zijn… we wisten dat zijn telefoon leeg was. Terugrijden? Gaan zoeken? Je kan nergens langs de weg stoppen, zo druk en chaotisch was het dus dat leek geen goede keus. We besloten een tijdje te wachten .
Na anderhalf uur hebben we de ober van het restaurant gevraagd om de politie te vragen of ze willen zoeken naar een oranje motor met zijspan (Nederlands kenteken) met een gele helm en een donkere man. Moet toch opvallen zou je zeggen. # a vier uur later belde Aschwin Doeska en was de verloren zoon terecht.
’s-Nachts hebben we geslapen in een Bed & Breakfast, beetje bijkomen en flink en lekker ontbeten.
Daarna zijn we naar de Griekse grens gereden omdat er aan de Turkse kant nauwelijks campings zijn.
De grens oversteken ging erg soepel, zoals we gewend zijn in Europa. Dit bleek echter iets te makkelijk gedacht. Nog geen kilometer de grens over werden we staande gehouden door een look-a-like van ZZ top en een streng kijkende vrouw, die toch ook aardig bleek te zijn.
Ze vroegen waar we naar toe wilde. Toen we Egypte of Haïfa, Israël zeiden bleek dat een fout antwoord.
Ook wij wisten van de stroeve verhouding tussen het Turkse en Griekse deel van Cyprus maar wat we niet wisten was wat dit douaneduo ons vervolgens heeft uitgelegd.
Het Turkse deel van Cyprus wordt niet erkent. Men ziet hierdoor de grensovergang als een illegale toegangsweg. Alles wat via deze grens het Griekse deel in komt moet ook weer terug naar het Turkse deel. Het is niet toegestaan om met onze voertuigen via Limasol, de Griekse haven het land te verlaten. Dat is een flinke tegenvaller!
Weer terug naar het vaste land van Turkije en een andere mogelijkheid zoeken om naar Afrika te komen dus. Misschien wel drie weken vertraging en veel extra kosten… Daar zitten we niet echt op te wachten.
Na wat overleg hebben we besloten een tijdelijke verblijfsvergunning voor de voertuigen te regelen voor het Griekse deel. Hiermee mogen we twee weken door het land rijden. We staan nu (zondag 21-09-2014) op een camping aan zee en gaan morgen contact opnemen met de Nederlandse ambassade hier . Heel misschien willen ze iets voor ons regelen zodat we niet terug hoeven… of dat lukt is nog maar de vraag… tot die tijd genieten we maar van Cyprus, een mooi eiland. Wordt vervolgd…
Groetjes, Gerwin, Aschwin, Doeska, Wilhelmien en René