Beste mensen de eerste week zit erop. We zitten inmiddels in Edirne, Turkije. Hoogtijd voor de eerste blog.

Om te beginnen willen we iedereen nog hartelijk bedanken voor de aanwezigheid tijdens ons vertrek. Hartverwarmend zoveel mensen, zoveel motorrijders en dat ondanks het slechte weer. Voor wie er niet was kijk hier het filmpje van de lokale Vughtse televisie LTV

Over slecht weer gesproken dat hebben we voor de komende maanden genoeg gehad. Bijna heel de week hebben we in de regen gereden. Verassend genoeg bleek Duitsland de zwaarste etappe vanwege de regen en enorme drukte, files en wegwerkzaamheden op de weg.

Nadat we vertrokken uit Vught was het de bedoeling om te stoppen bij de grensovergang in Venlo om daar nog even afscheid te nemen van de motorrijders die met ons meegereden  zijn.  Maar we konden, jammer genoeg,  geen goede stopplaats vinden  en zijn daarom doorgereden naar een camping in Viersen, Duitsland.

Zondag 31 augustus zijn we op campingplatz Brempt gebleven om even bij te komen van het emotionele, mooie afscheid op het Maurickplein in Vught.  Uitrusten, route uit te stippelen en de meegenomen spullen nog even uit te zoeken.
Vooral voor Gerwin bleek het uitzoeken van de spullen een dagtaak. Eerste ochtend Viersen (D)

Vanaf de eerste ‘officiële’ reisddag, maandochtend  hebben we een vast programma aangehouden. 7.00 uur opstaan, 9.00 uur vertrekken en rijden tot 15.00 uur.
Aschwin, Doeska en Gerwin rijden samen en Wilhelmien en René rijden apart met de camper  de vooraf afgesproken route om 15.00 uur zoeken we contact met elkaar om weer samen een slaapplaats te zoeken.
Zodat we voldoende tijd hebben om een slaapplaats te vinden voordat het donker wordt.
Dit werkt goed. Op deze manier  hebben iedere dag tussen de 350 en 450 kilometer afgelegd.

Na Duitsland volgde Oostenrijk met zijn vele tunnels. Aschwin en Gerwin moesten deze dagen zo vaak naar het toilet dat Doeska ons het zeikteam noemde. Gelukkig zijn er veel parkeerplaatsen langs de snelweg.

Donderdag 4 september Slovenië – Kroatië
Het weer begon goed, later hadden we weer heel veel regen. Zoveel regen dat we het niet meer verantwoord vonden om verder te rijden en hebben besloten om eerder een camping te gaan zoeken.
Campings in dat gedeelte van Kroatië blijken niet te bestaan. Na wat rondvragen zijn we terecht gekomen achter een tankstation in Slavonski  Bröd.

De volgende ochtend zijn we doorgereden naar Servië. Na een goede dag rijden waren we om 15.00 uur in Jagodina. Terwijl Wilhelmien en Doeska boodschappen gingen doen. Kwam er een jongetje met zijn vader naar Aschwin en Gerwin  die op de parkeerplaats stonden van de supermarkt. Hij wilde heel graag op de foto met de motoren.
We raaktten in gesprek met deze Servische jongen, hij sprak heel goed Engels en vertaalde alles voor zijn ouders die geen woord Engels konden. Zij hadden op school alleen Russisch geleerd in de tijd dat Servië nog communistisch was. Een tijd waarin het beter was dan nu met de hoge werkloosheid, aldus de vader.
Onze eerste ontmoeting met lokale mensen. Ze vonden het fantastisch wat we aan het doen zijn en hebben ons naar een stadion gebracht waar we mochten slapen die nacht en regelde erbij dat er extra bewaking zou zijn. Zo mooi dat we geholpen worden.
Niet voor het laatst zo bleek…

Ook in het zeer arme Bulgarije, waar we zaterdag 6 september aan zijn gekomen hebben we hulp gekregen. Deze keer van een weinig spraakzame, rijke,  Iron Maiden fan zo bleek uit de stickers op zijn Volvo 4×4 die zelfs Jan Modaal in Nederland niet kan betalen. En zo was de derde nacht wild kamperen een feit. Heel Kostenetz was in rep en roer over die buitenlanders met de enorme vrachtwagen.

Omdat Slovenië, Kroatie en Servië geen campings hadden besloten we eerder om iedere dag te gaan rijden tot aan Turkije en daar een rustdag te nemen op een camping. Zodat we kunnen wassen, onderhoud plegen oh ja…. En douchen.
De Turkse grens bereikte we zondag 7 september. Hier moesten we ook voor het eerst een visum kopen en de Carnet de Passage in laten vullen.

Eenmaal de grens gepasseerd zijn we naar Edirne gereden waar we een camping dachten te hebben gevonden (volgens de navigatie dan). Die camping hebben we toch niet gevonden maar terwijl we aan het zoeken waren kwam een Turkse man ons vragen of we een camping zochten. Hij stappte in zijn auto en zei ons hem te volgen. Na een kilometer of 6 kwamen we ineens op een camping waar we nu ook deze blog schrijven, Camping Grand Ömür. We kunnen we weer douchen en hebben zelfs wifi!

De rustdag staat voor deur, heerlijk! Hoewel rustdag?
Geen brood meer, René heeft als ontbijt pannenkoeken gebakken daarna begon het ‘werkprogramma’:
René:
Inbouwen extra omvormer voor tablet, alle loszittende schroeven aandraaien van motoren en vrachtauto,
Gerwin: Mulimedia, kaarten, routes op navigatie gezet, bloggen
Doeska en Wilhelmien: wassen, boodschappen doen (met samengeknepen billen in de taxi die veel te hard reed maar dechaufeur ook meehielp met boodschappen inpakken,waar vind je ze nog)
Aschwin: Schroeven aangedraaid van de motor (met een baco, jawel:-) en weer een heerlijke salade gemaakt

Kortom een drukke dag. ’s-Avonds lekker geborreld en besloten dat we nog een rustdag hebben verdiend.
Vandaag, dinsdag 9 september hebben we nog wat gerommeld en vooral uitgerust oh en de administratie bijgewerkt want ook dat hoort erbij. Morgenochtend begint onze dag weer om 7.00 uur en rijden we niet naar Istanbul maar langs de kust richting Izmir en verwachten een boot te vinden in Mercin (tip van de eigenaresse van de camping).
Komende week rijden we dus nog door het hopelijk zonnige Turkije en vinden we een boot naar Egypte zodat we binnenkort de volgende fase kunnen beginnen: Afrika!!

Groetjes, Gerwin, Aschwin, Doeska, Wilhelmien en René